Is dít Bijbelse vrouwelijkheid?

Wereldwijd zie je het op TikTok, Instagram, YouTube: jonge vrouwen die zich presenteren als tradwife, de traditionele vrouw, thuis, jurk, brood uit de oven, huiselijk plaatjes. 

Het is niet zomaar “ik ben graag thuis”, het is een hele boodschap: dít is echte vrouwelijkheid, en vaak ook: dít is Bijbelse vrouwelijkheid. Onder christelijke tradwives zit er regelmatig een geestelijke bodem onder alles wat ze doen:

“Hij kocht mij met Zijn bloed. Nu laat ik door mijn leven, mijn huishouden, mijn kinderen, mijn zichtbare rol... zien hoe dankbaar ik ben, en wat Bijbels is.”

Internationaal wordt dat ook zo beschreven: de #tradwife-beweging koppelt een heel smalle vorm van huwelijk en moederschap (thuis, onderdanig, esthetische bijna-perfectie) aan het idee dat dit de hoogste vorm van christenvrouw-zijn is. (Firebrand Magazine)

Dat is meer dan een stijl. Dat is een theologie.

Van dankbaarheid naar bewijsdrang

Psychologisch raakt dit iets heel dieps. Socialmedia-studies laten al jaren zien dat het constante zien van “perfecte plaatjes” van dit soort vrouwen kan leiden tot onvrede met het eigen leven, huwelijk, kinderen en zelfbeeld; hoe meer van die beelden, hoe groter de druk om zelf ook “te willen kloppen”. (ResearchGate)

De tradwife-versie is geestelijk: niet alleen je lijf moet er verzorgd uitzien, maar je héle leven. Je huis, je eten, je kinderen, je zichtbare vrouwelijkheid: alles wordt een soort altaar van dankbaarheid. “Kijk wat ik terugdoe voor de Heere.” 

Daarmee schuift iets heel subtiel:

• Dankbaarheid (genade ontvangen) verandert in terugbetalen.

• Leven met God verandert in content over leven met God.

• Een roeping wordt een rol die je moet neerzetten voor publiek.

Dat is psychologisch een recept voor uitputting. En theologisch een verschuiving van Christus naar het ik.

De Bijbel is helder over dit mechanisme.

Paulus zegt in Efeze 2 dat wij uit genade gered zijn, niet uit werken, opdat niemand roemt. De goede werken komen pas daarna: wij zijn geschapen in Christus tot goede werken die God van tevoren bereid heeft (vers 8–10). De volgorde is alles: werken zijn vrucht, geen terugbetaling.

Hij schrijft ook: “Wij prediken niet onszelf, maar Jezus Christus als Heer.” (2 Kor. 4:5) Niet ons vrouw-zijn, niet ons huishouden, niet onze stijl. Niet onze zichtbaarheid, maar Zijn heerschappij.

En in Galaten 3 prikt hij een soortgelijke logica door: nadat je door de Geest begonnen bent, ga je het nu echt afmaken door eigen vlees en discipline? (vers 3) De tradwife-logica: Hij kocht mij, dus ik maak nu zichtbaar hoe ik Bijbels leef, past precies in die waarschuwing. 

Daar komt nog iets bij: Jezus waarschuwt juist voor vroomheid “om gezien te worden door de mensen” (Matt. 6:1). Dat gaat over aalmoezen, gebed, vasten, maar de lijn is toepasbaar: zodra “zichtbaar zijn” de motor wordt, is er theologisch gevaar.

Tradwife is niet gewoon “ik ben graag thuis”

Belangrijk vind ik dit: niemand hoeft zich te verdedigen omdat ze graag kookt, thuis is, van kinderen houdt, jurken draagt en de eerste jaren van de kinderen wil mee maken, thuis. Wereldwijd zie je ook dat er eerlijke reacties zijn die zeggen: “Moederschap en huiswerk zijn ondergewaardeerd, dit mag weer gezien worden.” Daar zit iets goeds in. (The Gospel Coalition | Canada)

Maar de tradwife-cultuur gaat verder: ze maakt van één levenstijl een norm, vaak met een esthetiek (jaren ’50, glimlach, steken onder water naar vrouwen die werken) en koppelt die norm aan “Bijbels vrouw-zijn”. (Medium) Dan ben je geen vrouw die thuis werkt uit vrijheid, maar een vrouw die een bepaalde versie van vrouwelijkheid als geestelijk model verkoopt.

En precies daar schuurt het met het evangelie.

Wat gebeurt er als je alles als “terugdoen” gaat zien?

Als je alles wat je doet met je kinderen, je koken, bakken, schoonmaken, presenteren als “mijn antwoord op Zijn bloed” ontstaat er een impliciet ruilschema:

Hij gaf Zijn leven en daarom ik geef Hem mijn perfecte rol
Hij hing zichtbaar aan het kruis voor mij en daarom ik leef zichtbaar voorbeeldig
Hij betaalde alles en daarom ik laat zien dat het niet voor niets was. Ik draag moederschap en vrouw zijn, ook als het moeilijk is.

De Bijbel draait dat echter om. Het kruis is geen investering die jij nu moet laten renderen met een mooi vrouwelijk leven. Het kruis is een volbrachte redding waarin jij mag rusten. Goed doen hoort daarbij; maar als reactie van liefde, niet als demonstratie.

Titus 2, waar het zo vaak over “de vrouw” gaat, staat midden in een hoofdstuk dat niet begint met rollen, maar eindigt met: “De zaligmakende genade van God is verschenen… en voedt ons op” (vers 11–12). Het opvoedende subject is genade, niet Instagram.

Zichtbaarheid ja – maar van Wie?

Ik gun jonge vrouwen best zichtbaarheid. Bloggen, vloggen, schrijven... prachtig. Ik hou er ook van. Maar wát moet zichtbaar zijn?

Niet: “Kijk hoe goed ik de rol speel die ik uit de Bijbel heb gedestilleerd.”
Wel: “Kijk hoe groot Zijn genade is in een gewoon, soms rommelig leven.”

Dan mag er gerust een mislukte cake op tafel staan. Dan mag er een huilbaby zijn, een dag zonder glow, een week waarin het alleen maar “Heere, ontferm U” is. Dan is Zijn trouw het anker, en daar vertel je over.

Jezus zegt: “Jullie zijn het licht van de wereld.” (Matt. 5:14) Niet: “Produceer licht, anders deug je niet.” Licht ben je, in Hem. Je geeft geen licht door een rol te etaleren.

Wat ik, als (iets oudere) vrouw, zie en hoop

Als ik langs de tradwife-content scrol, zie ik twee dingen tegelijk: oprechte verlangens (naar betekenis, naar erkenning, naar schoonheid) én een systeem dat die verlangens gebruikt om vrouwen weer vast te zetten in een rol die ze moeten bewijzen.

Theologisch is dat armer dan het evangelie. Psychologisch legt het een druk die sociale media alleen maar versterken: altijd “aan”, altijd zichtbaar, altijd bewijs leveren dat je leven klopt. (Europees Parlement)

Ik hoop dat jonge vrouwen ontdekken:
je hoeft niet met je keuken te betalen voor het kruis.
Je hoeft je kinderen niet als evangelieposter op te voeden en hun gebedjes te delen.
Je hoeft je huishouden niet als offer op het altaar van “zichtbaarheid” te leggen.

Christus heeft je gekocht met Zijn bloed.
En wat een wonder is dat.

Alles wat je daarna doet, mag vanuit liefde onstaan, niet uit bewijsdrang.
Zichtbaar of onzichtbaar. Met camera of zonder.

Dat is verbazingwekkende genade. 🌱

---

👉 Lees ook mijn andere berichten over de tradwife-trend

Als christelijke tradwife-accounts je onzeker maken

Word jij ook weleens moedeloos van die perfecte christelijke tradwife-accounts?

Van die rustige Instagram-accounts met vrouwen in lange rokken of jurken, een hoofddoekje, zelfgebakken brood, bloemen op het aanrecht, een baby in een draagdoek, en telkens diezelfde serene sfeer. Vaak met zachte muziek op de achtergrond. O ja — en kruiden, zeepjes, en selfies met bemoedigende teksten.

Onder de foto's staan bijbelteksten. Spreuken 31, Titus 2, soms een Psalm. Het huis wordt neergezet als een veilige haven. De vrouw als dienstbaar en zacht. Haar roeping? Haar man eren, het huishouden runnen, kinderen opvoeden in liefde.

In het begin vond ik het mooi. Rustgevend, zelfs. Maar iets liet me toch niet los.

Wat er wél is — en wat er niet is

Ik begon het te onderzoeken. En hoe meer ik las, hoe leger het voelde. Er stond veel over hoe een vrouw hóórt te zijn. Structuur. Zachtheid. Gehoorzaamheid. Een roeping. Het klonk allemaal heel vroom maar ik miste iets. 

Niet dat het on-Bijbels was — maar het voelde als een eenzijdige boodschap. Meer een vorm van moralisme dan geloofsleven. Woorden over vrouw-zijn, maar zonder het hart van het evangelie. Alsof vrouwelijkheid het doel is.

En dat raakte me. Omdat er wél over Jezus gesproken wordt, maar alleen als voorbeeld. Minder als Redder of  degene die ons draagt, vergeeft, helpt. Ons "Alles. 

De vrouw in het middelpunt

Ik bleef lezen: Nederlandse en Engelstalige accounts. Wat me opviel? Het draait in veel van die tradwife-accounts uiteindelijk toch vooral om de vrouw. Haar rust. Haar stijl. Haar stem. Haar huishouden. Haar houding. Haar denkwijze.

En dat is ironisch. Want deze beweging is vaak een reactie op het feminisme — dat óók de vrouw centraal zet. De één zegt: “Ik bepaal mijn plek.” De ander zegt: “Ik pas in het plaatje.” Maar in beide gevallen blijft de vrouw het middelpunt. Bij een christen zou er eigenlijk Iemand anders centraal moeten staan 

Ik ontdekte dus een heleboel en dat deel ik hieronder:

🧼 Glimlach en pastelkleuren met een harde kern

Achter de bescheiden kleding en vriendelijke teksten zit vaak een strak model. De vrouw hoort thuis te blijven. Haar man te dienen. Haar kinderen zelf op te voeden. Punt. Studeren, buitenshuis werken, zelfzorg of kinderopvang? Dat is dan 'minder bijbels' — of zelfs verkeerd.

✝️ Bijbelse woorden, maar toch niet helemaal

Woorden als “onderdanig”, “op je plek”, of “een vrouw naar Gods hart” klinken bekend. Ze staan zelfs in de Bijbel. Maar in veel van deze accounts lijkt het hart van het evangelie verschoven. Gehoorzaamheid wordt het doel, niet de vrucht.

Jezus wordt genoemd als inspiratiebron — zelden als Redder. Niet als Degene die jou vergeeft, verandert, opraapt. Niet als Degene die je bij je naam roept. Die met je meegaat als je tot geloof gekomen bent.

Er is weinig sprake van een levende relatie. Van een dagelijkse wandel met Hem. Alleen richtlijnen. Vorm. Ingekaderde vroomheid.

Het evangelie begint niet met: Doe je plicht.
Het begint met: Kom tot Mij

Gehoorzaamheid zonder relatie is vorm.
Maar gehoorzaamheid uit liefde is leven.

🖼️ Eenzijdige vrouwbeelden

De tradwife-versie van vrouw-zijn is smal. Jong, getrouwd, moeder, thuis, onderwerping, zelfvoorzienend. Haar hart klopt voor het huis, en voor de missie om dat huiselijk leven uit te dragen.

Maar waar is de ruimte voor anderen?
Voor alleenstaande vrouwen?
Voor vrouwen die rouwen, scheiden, worstelen?
Voor wie chronisch ziek is, of haar energie nodig heeft om simpelweg op te staan?

Jezus volgen gebeurt niet alleen in een opgeruimd huis. Niet alleen in lange jurken. Niet alleen met kinderen in zelfgenaaide kleertjes. Jezus ontmoette vrouwen op stoffige wegen, bij waterputten, in chaos en verdriet. Hij riep hen niet tot een rol — Hij riep hen tot Zichzelf.

Dat wil ik zeggen in deze blog. Bij Hem is ruimte. Voor vrouwen die thuis zijn. Voor vrouwen die buitenshuis werken. Voor wie rouwt. Voor wie struikelt. Voor wie zich klein voelt en niet in het plaatje past. 

👉 Mis jij dat ook zo bij die accounts?

Volg jij tradwives op insta? Of spreekt zo’n leven je juist aan? Vergeet dan dit niet: Jezus roept je niet tot een rol. Hij roept je tot Zichzelf. Niet tot een ideaalbeeld, maar tot een levend geloof. Met alles wat je bent. Wie je bent. En dat is genoeg. Omdat Hij genoeg is.

“Kom tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven; neem mijn juk op je en leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart, en je zult rust vinden voor je ziel; want mijn juk is zacht en mijn last is licht.” Mat. 11:28-30

 

💬Wat kun je doen als tradwife-accounts je onzeker maken 

1. Zie de vrouw achter het account.
Ze doet óók haar best. Wat jij ziet, is een gestylede momentopname — geen compleet leven. Iedereen laat zijn mooiste kant zien. Probeer aardig te blijven, maar wees wel eerlijk.

2. Bid voor haar.
Ze heeft net als jij Gods genade nodig. Vraag of Jezus zichtbaar mag zijn in haar leven. Ook op haar Insta-account — in liefde, in waarheid, in echtheid.

3. Zeg wat het met je doet.
Durf een DM te sturen. Gewoon: “Ik merk dat dit me een beetje moedeloos maakt.” Niet als aanval, maar als mens. Door je kwetsbaarheid kan ruimte ontstaan voor echte verbinding.

4. Pauzeer het account.
Als je down wordt en denkt: “Moet ik dit ook allemaal doen om een goede vrouw te zijn?” — dan is het tijd om afstand te nemen. Je hoeft niet alles en iedereen te volgen. 

5. Kijk eerlijk naar je eigen account.
Niet: hoe netjes of mooi is het?
Maar: zien mensen iets van Gods liefde door jouw gewone, gebroken leven heen? Zien ze Jezus? Of alleen vorm?

PS: ik heb besloten om de christelijk "tradwive" accounts die ik als voorbeeld nam voor deze blog niet te delen. 

Na het verschijnen van deze blog kreeg ik een paar vragen: wie bedoel je precies met die “tradwife”-accounts? Geen zorgen — ik doel niet op iemand uit Nederland. Je hoeft je schort niet af te doen. 😉

Mijn opmerkingen gaan over Engelstalige Instagramprofielen, waar vrouw-zijn wordt teruggebracht tot een stijl, een sfeer of een perfect plaatje — zonder dat het Leven met Christus werkelijk centraal staat. En dát is waar mijn zorg ligt.

---

👖 Volgende keer: de grote broekenvraag. Mag het

👉 Lees ook mijn andere berichten over de tradwife-trend

Hét Bijbelse vrouw-ideaal

Op Instagram zie je steeds vaker de tradwife voorbij komen: vrouwen die het bewaren van het huis en het gehoorzamen van hun man presenteren als hét Bijbelse vrouw-ideaal. Het ziet er mooi uit: brood bakken, lange jurken, moestuin en een keurig verzorgd interieur. En tussen de foto’s door verschijnen dan Bijbelteksten die dit allemaal lijken te onderbouwen. Het krijgt bijna de uitstraling van een heilige levensstijl.

Maar ergens schuurt dat. Niet omdat huiselijkheid verkeerd is, helemaal niet. Thuis zijn voor je kinderen kan een diep gezegende roeping zijn, als dat bij je gezin en situatie past. Het probleem zit in de boodschap die eronder ligt: “Dit is de Bijbelse blauwdruk voor elke vrouw.”

De moderne tradwife op Instagram is daardoor minder traditioneel dan ze lijkt. Ze maakt een persoonlijk levenspad tot content en tot een norm voor anderen. Huiselijkheid wordt een merk. Gehoorzaamheid een soort marketingproduct. 

Maar de Bijbel werkt niet met modellen om na te doen. Het gaat om de navolging van Christus. En dat ziet er niet bij iedereen hetzelfde uit.

Sommige vrouwen hebben kleine kinderen en blijven thuis.
Sommige vrouwen werken buitenshuis en dienen juist daar.
Sommige vrouwen zouden graag kinderen willen, maar kunnen ze niet krijgen.
Sommige vrouwen zijn chronisch ziek en dragen een last die geen influencer kan laten zien.

Etc.

Allemaal mogen ze eerlijk hun plek innemen, voor Gods aangezicht.
Niet om anderen een voorbeeld op te leggen, maar omdat God hen daar roept.

Daarom is het risico van de tradwife-trend niet dat ze bakken en zo goed voor man en kinderen zorgen. Het risico is dat een levensstijl die nauw verbonden is met persoonlijke omstandigheden, wordt gepresenteerd als een vaste Bijbelse norm. Dan verdwijnt het belangrijkste: het hart gericht op Christus.

God vraagt geen tradwife-esthetiek.
Hij vraagt trouw op de plaats waar hij je stelt.

Niet: “Kies voor deze rol.”
Maar: “Volg Mij.”
Thuis, op je werk, in liefde en nederigheid, dáár waar Hij jou roept.

En als je daar iets over deelt op Instagram?
Laat het dan niet gaan om hoe goed jij het doet.
Maar om hoe goed Híj is.

Je weet wel: Soli Deo Gloria

---

👉Lees ook de 2 andere berichten over de tradwife-trend.