OK, het is weer zover. Iedereen denkt aan Kerst, want december komt eraan. December krijgt in veel kerken een eigen kleur. Preken schuiven richting Advent, bijbelstudies volgen dat spoor, en online duikt hetzelfde patroon op. Het voelt soms alsof iedereen in de één of andere "leef toen naar kerst" houdig schiet.
En ik merk: nu sta ik alleen. Want ik vier geen advent. Eigenlijk ook geen kerst.
O ik heb het niet over lichtjes en gezelligheid.
Daar doe ik gewoon aan mee hoor.
Ik denk meer het kerkelijke kader dat ineens een bepaalde kant op gaat. Hoe blijf ik trouw aan wat voor mij waar is, zonder anderen kwijt te raken... nu iedereen zo adventerig bezig is?
Ik kwam bij Romeinen 14 uit.
Wat er in Rome aan de hand wasDe gemeente van Rome bestond uit twee groepen gelovigen die een totaal verschillend religieus verleden hadden.
- Aan de ene kant: Joodse gelovigen in de Messias, met hun vertrouwde heilige ritme: sabbat, feesten, vastendagen, dagen die door eeuwen heen betekenis hadden gekregen.
- Aan de andere kant: gelovigen uit de volken, zonder dat speicale Joodse erfgoed, maar met dezelfde toewijding aan de Heere.
Hun geloof was hetzelfde, maar hun achtergrond en bijbehorende tradities niet. En precies daar ontstond een bepaalde spanning. Moest de één de feestdagen van de ander overnemen? Moest de groep zonder Joodse traditie misschien iets toevoegen?
Paulus geeft een antwoord dat verrassend vrij is: niemand hoeft de ander te imiteren. De één mag een dag onderscheiden, de ander mag alle dagen gelijk achten. En beiden mogen dat doen voor de Heer.e
De precisie van PaulusIn Romeinen 14:5 staat letterlijk:
“De één acht een dag boven een andere; de ander acht alle dagen gelijk.”
Paulus noemt geen specifieke feestdag. Hij kiest het algemene woord dag, juist om te onderstrepen dat het niet gaat om welke dag het is, maar om het principe dat sommige gelovigen bepaalde dagen geestelijke betekenis geven, en anderen niet.
Dan gebruikt hij dat sterke woord: laat ieder ten volle overtuigd zijn
Niet sociaal meebewegen omdat je het gevoel hebt dat het moet. Geen plichtmatige aanpassing. Maar innerlijke helderheid: doe wat je doet voor de Heere en laat de ander hetzelfde doen.
Verbondenheid zit niet in uniformiteit, maar in ruimte die uit liefde wordt gegeven over zaken die niet de kern omhelzen.
Zo wil ik door deze maand gaan. Niet in het ritme van Advent, en ook niet erbuiten als een toeschouwer. Gewoon ernaast, zoekend in het Woord, en ondertussen anderen hun eigen tradities gunnend. Verbinding ontstaat niet omdat we dezelfde dagen vieren, maar omdat we dezelfde Heere dienen.
---
Vraag en Antwoord:1. Waarom denken christenen hier niet hetzelfde over?
De één volgt daarom een kerkelijke traditie; de ander houdt zich aan alleen Schrift.
- Sommigen missen een bijbels gebod,
- Anderen zijn voorzichtig met traditie,
- En weer anderen vinden Advent/Kerst te veel wortelen in niet-bijbelse symboliek.
2. Waar ontmoeten we elkaar dan wél?
In dat wat groter is dan kalenderdagen en een vasstaand kerkelijk jaar. Eén in dezelfde Heer, één in hetzelfde Woord, één in dezelfde hoop.
4. Ontken je daarmee de geboorte van Christus?
Nee. Absoluut niet. Het verschil ligt in de vorm, niet in de inhoud. Men kan Christus’ komst eren zonder jaarlijkse liturgie, door eenvoudig het Woord te lezen zoals het komt.
Maar is het dan niet ‘heilig’ om Zijn geboorte te vieren?
Moet ik mijn kerkelijke traditie dan aanpassen voor hen?
Nee. Maar wél: leg geen norm op. Verschil in overtuiging hoeft geen bedreiging te vormen voor liefdevol respect en eenheid. Paulus laat ruimte aan beide kanten.
Bekleed u met de liefde, de band van de volmaaktheid. ⭐ Joh. 15:12 Dit is Mijn gebod: dat u elkaar liefhebt, zoals Ik u liefgehad heb.
Vier jij advent en kerst? Hoe vul jij het in?




Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Loquere cum gratia.
(Spreek met genade)