Waar komt Advent vandaan?

Ik wilde weten waar Advent vandaan komt. De geschiedenis bleek verrassender dan ik dacht.

Elke december schuift het kerkelijke leven als vanzelf richting Advent. Het lijkt ingebakken in onze manier van geloven. Maar... zodra je de brieven van de apostelen openslaat, valt één ding op: nergens vind je aanwijzingen voor een Adventstijd. Wat predikten de apostelen dan wél, en waarom ontstond Advent pas zoveel later?

Ik zocht het uit. 

1. Wat de apostelen predikten: altijd de volle Christus

In de brieven valt één lijn op: Paulus denkt niet in liturgische seizoenen, maar in een doorlopende bediening. Wanneer hij in Handelingen 20:27 terugblikt op zijn werk, zegt hij: “Ik heb niet nagelaten u te verkondigen al de raad van God.”

Het Griekse woord boule betekent: het hele voornemen, het complete plan van God; niet in stukjes, maar als één geheel.

En in 2 Korintiërs 5 noemt hij zijn werk de “bediening van de verzoening” (diakonia tēs katallagēs): een voortdurende verkondiging van Christus’ komst, Zijn vleeswording, Zijn kruis, Zijn opstanding en Zijn wederkomst, alles samen, alles in één beweging.

De apostelen splitsen de verkondiging van de Christus niet op in maanden.
Ze preken altijd en overal over dit grote wonder.

2. Hoe Advent later ontstaat; positief, pastoraal

Pas in de vierde en vijfde eeuw, zo rond AD 380–450, gebeurt er iets nieuws in de kerk. Niet omdat iemand een “kerkelijk schema” wilde maken, maar omdat de situatie daarom vroeg. De meeste gelovigen konden niet lezen. De Bijbel was niet in handen van gewone mensen. En de kerk groeide in gebieden waar christelijke vorming nauwelijks bestond.

Daarom begonnen enkele bisschoppen in het huidige Frankrijk aan een periode van onderwijs vóór Epifanie (6 januari). Epifanie = het feest van Christus’ verschijning en de doop. Later verschoof deze voorbereiding naar de weken vóór Kerst. Zo ontstond langzaam wat wij Advent noemen.

En eerlijk: dat was in die tijd buitengewoon pastoraal. Advent hielp mensen die geen Bijbel hadden. Het gaf structuur aan hun geloofsleven. Het leidde hen jaar na jaar door het verhaal van Christus geboorte. Het was een soort levende catechismus in een ongeletterde wereld.

Herdelijke zorg dus en (nog) geen systeem.

3. De Reformatie: een discussie begint

Rond de tijd van de Reformatie veranderde er veel. Bijbels werden gedrukt. Mensen leerden lezen. Preken gingen tekst voor tekst door een Bijbelhoofdstuk heen. Geloofskennis groeide en werd persoonlijker.

En daarom onstond er na die tijd in de 16e en 17e eeuw discussies over kerkelijke feestdagen. Men vroeg zich af:

• Hebben we Advent nog nodig nu gelovigen zelf de Schrift kunnen lezen?
• Helpt het ons, of beperkt het juist?
• Doet een maand lang één thema recht aan de volle Christusprediking?

Luther schafte Kerst niet af, al vond hij eigenlijk alleen de zondag Bijbels verplicht; Calvijn, Farel en Viret gingen verder en schaften in Genève wél alle kerkelijke feestdagen af om menselijke instellingen te vermijden, al werden die later door het stadsbestuur opnieuw ingevoerd.

In Nederland zag je dit rond Nadere Reformatie ook terug. De meeste theologen namen een wat meer evenwichtige positie in: advent mocht een plek hebben, maar hoefde net als kerst niet als goddelijke inzetting gezien worden.

Eén Nederlandse predikant wilde wel alle menselijke feestdagen afschaffen. Hij heette Jacobus Koelman en hij had bijzonder veel moeite met de extra kerkelijke feestdagen. Voor hem waren het vooral menselijke toevoegingen, terwijl hij terug wilde naar de eenvoud van de Schrift. Dat zorgde voor steeds meer wrijving en uiteindelijk werd hij uit Sluis verbannen.

Sommige discussies zijn verrassend tijdloos.

Hoe dan ook: het laat zien hoe gevoelig het lag.

4. Waarom roept advent ook nu nog kritische vragen op?

Dat heeft te maken met de versmalling van het Evangelie. Want wat gebeurt er wanneer een hele maand lang vooral één gedeelte uit het leven van de Messias centraal staat? Wanneer december vooral gevuld wordt met geboorte, verwachting en uitzien naar licht in onze duisternis...  Dan verschuift de prediking door het gekozen thema, weg van het kruis, de verzoening, het lijden, de opstanding, en de verbazingwekkende volheid van Christus’ werk. 

Daarnaast gaat 't vandaag allang niet meer alleen om de preek op zondag. In veel gemeenten vult advent bijna alles op het kerkelijk erf.

• vrouwenverenigingen kiezen Advent-thema’s,
• jeugd- en bijbelstudiegroepen schuiven hun gebruikelijke onderwerpen opzij,
• er worden gedichten, adventskalenders en kerstvoorbereidingen gedeeld,
• in huisgezinnen draait veel rond “toeleven naar Kerst”

Daar zit precies de spanning: de christelijke boodschap wordt hierdoor een stuk smaller, omdat één thema nu eenmaal andere thema’s tijdelijk uitsluit. Het spreken óver Hem raakt opgesplitst door het ritme van de kalender. De apostelen deden dat niet. Zij verkondigden Christus altijd als één geheel; Zijn komst én Zijn kruis, Zijn vernedering én Zijn verhoging... zonder seizoensgrenzen.

Daarom kiezen sommige gelovigen ervoor om geen advent te vieren: niet om eigewijs te doen dus, maar omdat zij dat apostolische patroon zo mooi vinden van "alles over Christus".

5. Rustige middenweg (en een tip)

Zoek je een middenweg? Dan helpt het om na te denken over wat er over het Evangelie in de Bijbel zelf gezegd wordt. Wiersbe wijst erop dat het “het Evangelie van God” heet omdat het van Hem uitgaat en ons tot Hem brengt (Mark. 1:14). Het is “het Evangelie van het Koninkrijk” omdat geloof ons in Zijn heerschappij brengt (Mark. 4:23; Matt. 9:35; 24:14). 

Het is “het Evangelie van Jezus Christus” omdat Hij het hart ervan is; zonder Zijn leven, dood en opstanding zouden we geen goede boodschap hebben (Mark. 1:1).

Paulus noemt het “het Evangelie van de genade van God” (Hand. 20:24), omdat er geen redding mogelijk is zonder genade (Ef. 2:8–9). En de Schrift is helder: er is maar één Evangelie (Gal. 1:1–9), en dat Evangelie draait steeds om Christus en Zijn kruiswerk (1 Kor. 15:1–11).

Precies dát brede, rijke Evangelie is wat de apostelen verkondigden; niet seizoensgebonden (via een kerkelijk jaar), maar het hele jaar door. Je hoeft advent niet af te wijzen, en tegelijk hoef je het ook niet persé helemaal te omarmen. Er is een rustige middenweg: Meebewegen met de adventpreken van je gemeente, luisteren naar wat er gelezen wordt, èn tegelijk in je eigen stille tijd de balans bewaren.

Wanneer je in de kerk over de geboorte van Christus hoort, kun jij thuis over Zijn weg naar Golgotha lezen. En Zijn overwinning op de dood. Etc.

3 tips voor de middenweg

1. Kies in december een bijbelboek dat breder is dan het adventsthema. Check: de bijbelboek-samenvattingen van Heleen
2. Gebruik een leesplan in YouVersion, bijvoorbeeld die van Marja: God, een mysterie geopenbaard of 3 jaar in 30 dagen, Jezus leven en missie
3. Volg een leesplan van Love God Greatly
4. Luister naar een preek of podcast die níet binnen het decemberkader valt (tips welkom)

Op die manier maak je december niet ‘kerst-proof’, maar ‘evangelie-breed’. 

👉 Leestip: Moet ik advent vieren? (2024)

---

© 2025 Aritha. Alle rechten voorbehouden.

Bronnen

• Precept Austin. Commentary on Acts 20:17–27.
• Precept Austin. Commentary on 2 Corinthians 5:18–19.
• Warren Wiersbe Bible Exposition Commentary – New Testament.
• Sharper Iron. “Should We Celebrate Advent?”
• Foundation Worldview. “Should Christians Observe Advent, Lent, and Holy Week?”
• Lucepedia. Het Epifaniefeest in de vroege kerk
• Virginia is for Huguenots. Nadere Reformatie Contra Christmas
• Digibron. Jacobus Koelman
• Digibron. Viering Christus' geboortedag wordt niet in de Bijbel geboden

7 redenen waarom ik níet elke dag hoofdbedekking draag.

Als je ooit met mij over hoofdbedekking hebt gesproken, dan weet je: ik draag het wel, maar alleen tijdens de samenkomst. 

Ik heb erover nagedacht, erover gelezen, gebeden, dingen uitgeprobeerd, en weer losgelaten. Wat ik hier deel is geen kant-en-klaar iets voor iedereen, maar gewoon: 7 redenen waarom ik níet elke dag hoofdbedekking draag.

7 redenen waarom ik níet elke dag hoofdbedekking draag.

1. Omdat de Bijbel hoofdbedekking verbindt aan bidden en profeteren
In 1 Korinthe 11:5 [1] staat dat een vrouw haar hoofd moet bedekken wanneer zij bidt of profeteert. In het Grieks zijn “bidden” en “profeteren” werkwoorden in de tegenwoordige tijd — het gaat dus om iets wat je op dat moment doet.

Ik lees dat als een aanwijzing voor specifieke momenten van toewijding: als je tot God spreekt of als je woorden deelt waarvan je gelooft dat ze door Hem gegeven zijn. Niet als een opdracht voor elk uur van de dag.

➡️ Daarom draag ik hoofdbedekking bij gebed of het delen van het Woord, maar niet voortdurend.

2. Omdat profeteren niet hetzelfde is als over God praten
In de Bijbel is profeteren niet hetzelfde als vertellen dat je gelooft. Het is meer dan getuigen: het is spreken onder leiding van Gods Geest. Soms gebeurt dat heel bewust, soms onverwacht — maar het is niet alles wat je op een dag zegt over God.

➡️ Daarom draag ik hoofdbedekking als ik profeteer of bid, maar niet als ik gewoon een gesprek voer over mijn geloof.

3. Omdat Paulus zijn brief schrijft aan de gemeente, niet aan individuele gelovigen
Als je 1 Korinthe 11 leest, zie je dat Paulus zich richt tot de gemeente: hoe zij samenkomt, hoe zij zich gedraagt en wat de orde daarin is. Hij gebruikt telkens de meervoudsvorm:

📖 1 Korinthe 11:17
“...omdat jullie niet tot zegen maar tot schade samenkomen” (synerchesthe – tweede persoon meervoud).
📖 1 Korinthe 11:18
“...wanneer jullie samenkomen...” (synerchomenon – participium, tweede persoon meervoud).
📖 1 Korinthe 11:20
“...wanneer jullie dan samenkomen...” (synerchomenon).

Paulus spreekt hier dus de hele gemeente aan — niet individuele gelovigen thuis of op straat.

➡️ Daarom zie ik de hoofdbedekking als iets dat hoort bij de samenkomst, niet bij elk moment van de dag.

4. Omdat het in onze cultuur verwarring kan geven
In onze samenleving is het niet gebruikelijk dat christelijke vrouwen hun hoofd de hele dag bedekken. Wie dat wel doet, wordt vaak gezien als moslim. Dat heb ik zelf ook gemerkt. Hoewel het soms een kans kan zijn om uit te leggen dat je christen bent, roept het vaak ook verwarring op — nog vóór er een gesprek ontstaat.

Ik geloof dat het evangelie helder en eerlijk gedeeld mag worden. Niet door uiterlijke dingen die iets anders uitstralen, maar door woorden en daden die wijzen op Jezus.

➡️ Daarom kies ik ervoor om hoofdbedekking te dragen op momenten die daar in mijn geweten bij horen, maar niet door de hele dag heen.

5. Omdat gehoorzaamheid niet altijd zichtbaar hoeft te zijn (Mattheüs 6:1)
Jezus leert: “Wees op uw hoede dat u uw gerechtigheid niet doet voor de mensen, om door hen gezien te worden.”

Die woorden zijn me dierbaar geworden. Soms kun je iets goeds doen — maar je valt ermee op. Dan moet je jezelf eerlijk afvragen: voor wie doe ik het en waarom precies? Jezus’ oproep in Mattheüs 6:1 gaat over de motivatie achter ons gedrag, en dat helpt mij om hoofdbedekking niet als een showstuk te zien, maar als een teken van eerbied op het juiste moment.

➡️ Daarom draag ik hoofdbedekking op momenten van toewijding in de smanekomst. Voor mij zou het persoonlijk voelen als "opvallen" als ik het altijd zou doen. 

6. Omdat ik geloof dat bidden iets is dat je altijd en overal mag doen — zonder dat je eerst een hoofdbedekking moet opzetten
📖 1 Thessalonicenzen 5:17 “Bid zonder ophouden.”

In het Grieks staat hier: “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε” (adialeiptōs proseuchesthe). Het woord adialeiptōs betekent “ononderbroken” of “zonder ophouden” en proseuchesthe is een gebiedende wijs. Paulus zegt dus: “Blijf voortdurend bidden.”

Dit gaat niet over gebeden waarbij je eerst iets op je hoofd moet zetten, maar over een levenshouding van gebed. Als ik dit letterlijk zou koppelen aan een verplichting om mijn hoofd te bedekken, zou ik altijd iets op mijn hoofd moeten dragen — ook onder de douche… ja, daar bid ik ook weleens. Maar de Bijbel moedigt juist aan om altijd en overal te bidden, zonder uiterlijke verplichting.

➡️ Daarom geloof ik dat de Bijbel geen verplichting oplegt om je hoofd altijd te bedekken tijdens elk gebedsmoment. Ik draag hoofdbedekking bij gebed in de samenkomst, maar voel me vrij om in alle andere momenten zonder hoofdbedekking te bidden.

7. Omdat de Bijbel de nadruk legt op respectvolle orde in de gemeente, niet op een universele verplichting
📖 1 Korinthe 14:40 “Laat alle dingen op gepaste wijze en in goede orde gebeuren.”

In het Grieks staat hier: “πάντα δὲ εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω”. Het woord euschemonōs betekent “passend” of “betamelijk,” en kata taxin betekent “volgens orde.”

Paulus schrijft dit in de context van de gemeente en de samenkomsten. Hij benadrukt orde en respect in de eredienst, niet een universele regel voor elke vrouw bij elk gebedsmoment thuis of onderweg.

➡️ Daarom zie ik hoofdbedekking als een teken van respectvolle orde in de eredienst, niet als een gebod voor elk gebedsmoment in het dagelijks leven (bijna hetzelfde als vorige punt, toch iets anders).

2 Bonusvragen 

Draag je hem altijd in jouw gemeente? Ik draag hem niet de hele dienst. Ik draag hem wel bij gebed. Tot nu toe heb ik trouwens nog nooit een boodschap van God gedeeld in de gemeente waar ik kom, en ik ben er nog geen lid.

Denk je dat je mening nog kan veranderen? Ja, absoluut. Ik merk dat ik zelfs nu denk: moet ik mijn hoofdbedekking dan ook dragen bij gewoon, stil gebed in de gemeente, als ik niet hardop bid? Daar worstel ik nog wel eens mee.

Ik wil graag eerlijk zijn: ik ben nog altijd onderweg en blijf bidden en onderzoeken. Het belangrijkste vind ik dat we onze keuzes blijven toetsen aan de Bijbel.

Geen hoofddoek voor jou, of de hele dienst een hoedje op, of alle dagen hoofdbedekking — als jij in Christus bent, omhels ik je als mijn zuster. 💕 Omdat echte eenheid zit niet in uniformiteit, maar in verbondenheid aan Hem.

“En kleedt u zich boven alles met de liefde, die de band van de volmaaktheid is. En laat de vrede van God heersen in uw harten, waartoe u ook in één lichaam geroepen bent; en wees dankbaar.” – Kolossenzen 3:14

---

[1]📎 Voetnoot bij 1 Korinthe 11:5
De Griekse tekst van 1 Korinthe 11:5 bevat twee deelwoorden in de tegenwoordige tijd:

• proseuchomenē (προσευχομένη) = biddend
• prophēteuousa (προφητεύουσα) = profeterend

Beide verwijzen naar handelingen die op dat moment plaatsvinden. Hoofdbedekking wordt dus verbonden aan specifieke momenten, niet aan het dagelijks leven in het algemeen.

Hoofdbedekking: Wat moet ik ermee?

“En zij volhardden in de leer van de apostelen en in de gemeenschap, in het breken van het brood en in de gebeden.” (Handelingen 2:42)

Wat een prachtig begin van de eerste gemeente in Jeruzalem! Deze gemeente, vooral bestaande uit Joodse volgelingen van Jezus, straalde eenheid en liefde uit. Ze deelden hun bezit, kwamen dagelijks samen in de tempel én bij elkaar thuis, en aten samen met blijdschap en eenvoud van hart. Iedereen voelde zich welkom.

In Handelingen 2:47 staat dat zij “God loofden en in de gunst stonden bij heel het volk.” In het Grieks staat hier χάριν (charin), wat genade, gunst of waardering betekent. De mensen om hen heen zagen hoe Jezus hun leven had veranderd: mensen die eerst vooral aan zichzelf dachten, hielpen nu elkaar en dienden samen de Heer.

Zelfs toen er problemen ontstonden — zoals toen de Grieks sprekende Joden zich achtergesteld voelden — losten ze dat direct en in liefde op. De apostelen riepen de gemeente bijeen en kozen zeven mannen (Handelingen 6) die zorgden voor een eerlijke verdeling. Zo bleef de eenheid bewaard en bleef de gemeente een krachtig getuigenis.

💕 Hun eenheid en liefde waren een krachtig bewijs van wat het evangelie doet in mensenlevens.

En dan Korinthe.
Twintig tot vijfentwintig jaar later, ongeveer rond het jaar 55 na Christus, schrijft Paulus een brief aan de gemeente in Korinthe. Wat een verschil! Waar in Jeruzalem de liefde en eenheid de boventoon voerden, was er in Korinthe verdeeldheid en geesteloosheid.

In Korinthe was een gemeente ontstaan uit mensen met allerlei heidense achtergronden. De eenheid die zo kenmerkend was voor de eerste gemeente ontbrak. Paulus moest hen vermanen op allerlei gebieden:

✅ Partijschappen en rivaliteit — mensen kozen voor hun favoriete leiders en scheurden zo de gemeente uiteen (1 Korinthe 1-3).
✅ Hoogmoed en eigenbelang — geestelijke gaven werden gebruikt om zichzelf te verheffen, in plaats van elkaar op te bouwen (1 Korinthe 12-14).
✅ Seksuele zonden — grove immoraliteit waar zelfs de heidenen van gruwden (1 Korinthe 5-6).
✅ Oneerbiedige viering van het Avondmaal — sommigen kwamen dronken, terwijl anderen niets hadden (1 Korinthe 11).

Bij dat laatste werd het verschil tussen arm en rijk pijnlijk duidelijk. Voorafgaand aan het eigenlijke Avondmaal hield men een liefdesmaaltijd. Die maaltijd hoorde een teken van verbondenheid en gelijkheid te zijn, maar in Korinthe misbruikten sommigen dat moment: de rijken aten en dronken alles op, terwijl de armen met honger toekeken. Zo verloor het Avondmaal zijn heilige betekenis en werd het een moment van ongelijkheid en verdeeldheid.

✅ Geen eer en liefde tussen getrouwde mannen en vrouwen — vrouwen zetten hun palla (de sluier die hun verbondenheid met hun man liet zien) af tijdens de samenkomst, waardoor het leek alsof ze hun man niet meer respecteerden (1 Korinthe 11).

In die tijd was de palla niet zomaar een sluier, maar een belangrijk cultureel symbool. Het afzetten ervan gaf het signaal dat een vrouw zich onttrok aan haar huwelijkstrouw en respect. Dat was niet alleen een probleem binnen het huwelijk, maar ook een smet op het getuigenis van de gemeente.

Paulus schreef daarom: doe dat niet! Laat zien dat je elkaar liefhebt, want dát trekt mensen naar het evangelie. Hij benadrukt later: “1 Korinthe 16:14,15 Wees waakzaam, sta vast in het geloof, wees manmoedig, wees sterk. Laat alles bij u in liefde gebeuren. 

En nu: wat moet ik ermee?

Ik ben een christen die leeft in een andere cultuur dan de Korinthiërs. In de gemeente waar ik heenga — een kleine, hechte gemeenschap met christenen uit allerlei kerkelijke achtergronden — heerst juist eenheid en liefde. Vrouwen vallen hun man niet publiekelijk af, en er is geen partijschap zoals in Korinthe.

Ik geloof dat Paulus in Korinthe zo nadrukkelijk over hoofdbedekking schreef omdat het daar het evangelie in een verkeerd daglicht zette. In veel van onze bijeenkomsten heeft hoofdbedekking die culturele betekenis niet meer. Het is geen zichtbaar teken meer van huwelijkstrouw of respect. Het af- of opzetten ervan laat niet hetzelfde signaal zien naar de wereld als in Korinthe.

Mijn keuze vandaag

Toch... wanneer ik als getrouwde vrouw in mijn gemeente hardop zou willen bidden of een woord deel waarvan ik geloof dat God het op mijn hart heeft gelegd, dan draag ik een hoofddoek. Misschien is dat aan de voorzichtige kant, maar ik heb er vrede mee.

Ik zeg niet dat iedereen dat moet doen. Voor mij is het een teken dat me herinnert aan de eerste gemeente, waar eenheid en liefde de boventoon voerden — een soort "souvenirtje" uit de tijd van toen en een waarschuwing om het niet zo ver te laten komen als in Korinthe.

Misschien vraag je je af of mijn keuze voor hoofdbedekking iets te maken heeft met een patriarchaal beeld waarin vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen. Maar dat is niet hoe ik het zie. In de Bijbel ligt de nadruk niet op een hiërarchische ordening of op onderwerping als doel op zich, maar juist op eenheid: één in het huwelijk en één als gemeente. Het gaat erom dat we samen het lichaam van Christus vormen (1 Korinthe 12) en elkaar in liefde dienen (1 Korinthe 13).

Daarom zie ik hoofdbedekking niet als iets waarmee ik mijn plaats moet afdwingen of dat ik er een systeem bevestig, maar als een persoonlijk teken van respect en toewijding in openbaar gebed en profetie. 

Hieronder een aantal vragen die mensen mij vaak stellen, met mijn antwoorden erbij.

1. Wat moet ik doen? Ik ben lid geworden van een reformatorische kerk (Gereformeerde Gemeente in Nederland) door mijn huwelijk, maar ik wil eigenlijk geen hoedje dragen. Dat ben ik niet gewend, en het gaat me net te ver. Maar het moet hier wel. 

💬 In de Gereformeerde Gemeenten is een hoedje dragen een vaste gewoonte. Zie het als een manier om respect te tonen aan de gemeente waar je nu deel van uitmaakt. Paulus schrijft in 1 Korinthe 9:20-22 dat hij zich aanpaste aan de gebruiken van anderen om hen voor Christus te winnen. Het gaat erom dat je eenheid bewaart en een weg vind naar de harten van jemedegelovigen zodat je niet alleen komt te staan.

2. Ik denk dat een hoofddoek Bijbelser is. Wat denk jij? 

💬 Het gaat niet om de vorm, maar om de houding van je hart. Een hoedje is heel normaal in reformatorische kringen, maar een hoofddoekje kan net zo goed een teken van "eerbied" zijn. Kies wat bij jouw geweten past als je persé hoofdbedekking wil dragen. 

3. Ik denk toch echt dat vrouwen die geen hoofdbedekking willen feministen zijn, of in elk geval een feministische inslag hebben — dat ze neerkijken op man-vrouwverhoudingen en traditionele dingen. Klopt dat?

💬 Soms is dat zo, maar lang niet altijd. Leef niet van aannames: vraag het hen zelf. Kijk of hun keuze voortkomt uit liefde voor Christus en Zijn gemeente. Of uit dwarsdoenerij tegen de gevestigde orde. Dat kan, maar het is lang niet altijd zo. 

4. Bij sommige kerken mogen vrouwen niet hardop bidden na de dienst. Waarom dragen ze daar dan wel een hoedje?

💬 Goede vraag! In 1 Korinthe 11:5 zegt Paulus dat vrouwen hun hoofd moeten bedekken als ze bidden of profeteren. Als vrouwen niet hardop doen, kun je zeggen dat het niet hoeft. Sommige kerken vinden het toch belangrijk als teken van eerbied of onderwerping aan de man. Daarom geldt daar het gebod van hoofdbedekking gedurende de hele kerkdienst, ook als je niet hardop bidt of profeteert.

5. Bij ons in de kerk (PKN) komen veel gezinnen uit de GerGem. Eerst droegen ze trouw een hoedje en een rok. Maar al gauw gaan de hoedjes af en lopen de vrouwen alleen nog maar in een broek. Terwijl er in onze gemeente een ongeschreven regel is om met Avondmaal wel een hoedje te dragen, met dopen ook. Hoezo gaan ze helemaal aan de andere kant hangen?

💬 Vaak gaat het verlaten van hun vorige kerk gepaard met veroordeling en pijn. Het dragen van een hoedje of rok kan voor hen verbonden zijn geraakt met die pijn, waardoor ze het bewust loslaten. Tegelijk ontdekken ze misschien wel in jouw gemeente, dat hun geloof niet afhangt van uiterlijke gewoonten. Dat proces kan verwarring en rouw geven. Wees mild en luister naar hun verhaal. Zo bouw je samen aan een betere onderlinge verhouding. Leer elkaar kennen.

6. Ik wil in mijn baptistengemeente een hoofddoekje dragen, maar niemand doet het. Ik wil het vanuit man-vrouw standpunt, maar ik durf het niet. Wat moet ik doen?

💬 Het mag — als het uit je hart komt, draag het dan in liefde. Leg uit dat het een persoonlijke keuze is en dat je er niet mee wil heersen of oordelen. Paulus zegt in 1 Korinthe 11:16: “Als iemand hierover strijdlustig wil zijn — wij hebben zo’n gewoonte niet, en ook de gemeenten van God niet.” Soms, als iemand begint... durven anderen ook. Wie weet helpt dat om toch de stap te wagen. 

7. Ik moet met catechisatie een hoed op. Is dat bijbels?

💬 Eigenlijk niet. In de Bijbel staat dat vrouwen een hoofdbedekking moeten dragen als ze bidden of profeteren (1 Korinthe 11:5), en catechisatie is meestal gewoon onderwijs. Het is dus niet verplicht volgens de Bijbel. Sommige kerken vinden het een goed gebruik, maar bijbels gezien is het niet nodig. Ooit was ik mijn alpino vergeten. Gelukkig zei degene die catechesatie gaf: je haar is een bedekking, en mocht ik blijven. Mijn ouders konden niet geloven dat hij dat gezegd had. 

8. Als ik naar de kerk loop, moet ik per se mijn hoed op van mijn ouders. Maar ik wil echt niet opvallen. Ik krijg al buikpijn voordat we gaan. Mijn ouders zeggen dat ik me dan voor God schaam en dat ik ervoor moet uitkomen dat ik naar de kerk gaan. Wat kan ik doen?

💬 God kijkt vooral naar je hart, niet naar je hoed als je onderweg bent naar de kerk. In de Bijbel staat dat een hoofdbedekking belangrijk is tijdens de kerkdienst. Lopen naar de kerk valt daar niet direct onder. Als je hem in je tas meeneemt en bij binnenkomst opzet, toon je nog steeds respect. Ik vind dit een moeilijke vraag, ik wil je niet tegen je ouders opzetten. Leg vooral uit waarom je dit niet wilt en dat je zo zenuwachtig maakt dat je er buikpijn van krijgt. 

9. Mag je ook "roomse" hoofdbedekking dragen in een protestantse gemeente?
💬 Ja, dat mag volgens mij echt wel. Het maakt niet uit of het een "rooms" model is (zoals een mantilla of een kanten sluier) of iets anders — zolang het jouw overtuiging en eerbied uitdrukt, is dat prima. 

10. We moeten toch een hoedje dragen omwille van de engelen?

💬 Ja, dat klopt! Paulus zegt in 1 Korinthe 11:10 dat vrouwen tijdens het bidden en profeteren een hoofdbedekking moeten dragen als teken van gezag, omwille van de engelen. Engelen houden van Gods orde en vrede. In Korinthe was veel wanorde: ruzies, partijschappen en vrouwen die hun hoofddoek afzetten als teken dat ze hun man niet respecteerden. Dat liet een verkeerd beeld zien en sprak het evangelie tegen, omdat het niet liet zien hoe liefde en eenheid werken in Gods gemeente. Engelen willen juist dat de gemeente Gods wijsheid en liefde laat zien.”

Efeze 3:10 opdat nu door de gemeente aan de overheden en de machten in de hemelse gewesten de veelvuldige wijsheid van God bekendgemaakt zou worden, volgens het eeuwige voornemen dat Hij gemaakt heeft in Christus Jezus, onze Heere.

11.  Geldt de hoofdbedekking enkel voor vrouwen die getrouwd zijn of ook al vanaf de eerste keer dat je als meisje meegaat naar de kerk?

💬 Het gaat hier over vrouwen, niet over kinderen. De hoofdbedekking wordt meestal in de context van volwassen vrouwen besproken, en kerken verschillen in hun uitleg of dat voor alle vrouwen geldt of alleen voor getrouwde vrouwen.

📖 Paulus over eenheid onder gelovigen in de gemeente

Efeze 4:3-6

“En beijvert u om de eenheid van de Geest te bewaren door de band van de vrede: één lichaam en één Geest, zoals u ook geroepen bent tot één hoop van uw roeping; één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, Die boven allen en door allen en in u allen is.”

Filippenzen 2:1-2

“Als er dan enige bemoediging is in Christus, als er enige troost van de liefde is, als er enige gemeenschap van de Geest is, als er enige innige gevoelens en ontfermingen zijn, maak dan mijn blijdschap volkomen door eensgezind te zijn, dezelfde liefde te hebben, één van ziel en één van gevoelen.”

1 Korinthe 1:10

“Maar ik roep u ertoe op, broeders, door de Naam van onze Heere Jezus Christus, dat u allen eensgezind bent in uw spreken, en dat er onder u geen scheuringen zijn, maar dat u hecht aan elkaar bent in hetzelfde denken en in dezelfde mening.”

Kolossenzen 3:14

“En kleedt u zich boven alles met de liefde, die de band van de volmaaktheid is.”

Romeinen 15:5-6

“En de God van de volharding en van de bemoediging geve u eensgezind te zijn onder elkaar, in overeenstemming met Christus Jezus, opdat u eensgezind met één mond de God en Vader van onze Heere Jezus Christus verheerlijkt.”

---

Ik ben benieuwd hoe jij hierover denkt. Laat het me weten — ook als je er met je pet niet bij kunt! 

🔴 Nieuwsgierig waarom ik niet altijd een hoofddoek draag? Binnenkort: 7 redenen! 

Wat draag je als je Hem liefhebt?

🌿 Waardig wandelen – leven in balans met Christus

"Daarom houden ook wij niet op, vanaf de dag dat wij het gehoord hebben, voor u te bidden en te smeken dat u vervuld mag worden met de kennis van Zijn wil, in alle wijsheid en geestelijk inzicht, zodat u wandelt op een wijze de Heere waardig, Hem in alles behaagt, in elk goed werk vrucht draagt en groeit in de kennis van God."
(Kolossenzen 1:9–10)

Paulus’ gebed: wandelen in balans

Deze woorden van Paulus zijn geen losse aansporing, maar een diep doorleefd gebed. Hij bidt niet dat gelovigen zich aan regels houden, maar dat ze vervuld worden met de kennis van Gods wil — in wijsheid en geestelijk inzicht. Dat betekent: leren zien wat God wil, en dat toepassen in het gewone leven.

Dan volgt het doel: zodat u wandelt op een wijze de Heere waardig. In het Grieks: axios tou Kyriou.

Axios – in evenwicht met Christus

Axios betekent: in balans. Zoals een weegschaal in evenwicht komt. Aan de ene kant: wie Christus is, wat Hij deed. Aan de andere kant: jouw leven.

Is je wandel in balans met Zijn genade, Zijn roeping?
Leef je zoals het Hem waardig is?

Hier begint alles. Niet bij kleding. Niet bij gewoonten. Niet bij wat anderen verwachten. Maar bij Christus.

Van daaruit komt als vanzelf de vraag op: Wat past bij Hem? In sommige kerkelijke kringen wordt die vraag al snel heel concreet ingevuld, ook als het gaat om uiterlijke dingen. Wat trek ik aan? Mag een vrouw een broek dragen, of is dat volgens de Bijbel ongepast — of zelfs zondig?

Waarom de vrouwenbroek omstreden werd

In veel reformatorische gemeenschappen was het jarenlang vanzelfsprekend dat vrouwen een rok droegen. Ook daarbuiten trouwens. Toen in de twintigste eeuw steeds meer vrouwen broeken gingen dragen, werd dat in de meer bevindelijke kringen gezien als een uiting van emancipatie of verzet tegen de door God gegeven orde.

In sommige kerken ontwikkelde zich een soort stille regel: zolang een vrouw een rok droeg, werd zij gezien als iemand die thuishoorde binnen de vertrouwde gereformeerde traditie. Het dragen van een broek werd daarentegen al snel opgevat als een zichtbare stap in de richting van het evangelicale christendom — met alle veranderingen in geloofsbeleving en levensstijl die daarbij vermoed werden.

🤔❓Is het wel terecht dat het dragen van een broek automatisch wordt gezien als een teken dat iemand geen echte christen is?
📖 En belangrijker nog: wat zegt de Bijbel hierover?

Wat zegt de Bijbel echt?

Regelmatig wordt deze tekst uit Deuteronomium 22:5 aangehaald als onderbouwing:

"Een vrouw zal niet het gereedschap van een man dragen, en een man zal geen vrouwenkleed aantrekken; want al wie zulks doet, is den HEERE, uw God, een gruwel."

Deze tekst wordt gebruikt om het dragen van broeken door vrouwen af te wijzen. Maar het gaat hier niet over kledingstijlen als zodanig. Het verbiedt het bewust aannemen van de rol of identiteit van het andere geslacht.

In die tijd gebeurde dat vaak in heidense rituelen waarbij mannen en vrouwen zich verkleedden voor afgodsverering of vruchtbaarheidsrituelen. Het ging om verwarring zaaien over wie man of vrouw was — niet over hedendaagse kledingstukken zoals een damesbroek. 

😅 toen dacht ik: hoe zag kleding er eigenlijk uit in Bijbelse tijden? Want het beeld van wat ‘typisch mannelijk’ of ‘vrouwelijk’ is, verschilt sterk per tijd en cultuur.

En hoe zat het in Jezus’ tijd?

Tijdens mijn zoektocht ontdekte ik dat mannen en vrouwen in Bijbelse tijden kleding droegen die qua vorm nauwelijks van elkaar verschilde. Zowel mannen als vrouwen droegen tunieken, mantels en sandalen. Het onderscheid zat vooral in de stof, de kleur of de afwerking, niet in het model zelf. Alleen priesters droegen linnen broeken — en dan alleen als onderdeel van hun heilige gewaad in de tempeldienst (Exodus 28:42).

Een moderne broek bestond toen nog niet 😉

Toen broeken nog barbaars waren (Rome)

In de Romeinse tijd waren broeken géén gebruikelijke of gewaardeerde kleding. Ze werden vooral gedragen door zogenaamde barbaarse volken uit het noorden, zoals de Kelten* en Germanen. Romeinen vonden broeken onbeschaafd en ongepast. De standaardkleding voor zowel mannen als vrouwen was de tuniek — een lang gewaad, vaak met gordel of mantel.

Toch kwam er een moment dat de Romeinse autoriteiten broeken toestonden — en zelfs voorschreven — maar dan alleen voor soldaten die gestationeerd waren in de koude grensgebieden van het rijk. Het ging hierbij om bescherming en praktische noodzaak.

Opvallend is dat juist die broek, ooit een functioneel kledingstuk voor soldaten in barre omstandigheden, later verheven wordt tot hét kenmerk van mannelijke kleding. Terwijl de eenvoudige tuniek — gedragen door Jezus, Paulus en de eerste gelovigen — gezien wordt als cultureel of ‘niet-westers’.

* Foto: Ambiorix, Kelt én broek-drager 😉

Dat laat zien hoe onze ideeën over kleding meebewegen met cultuur en tijd.

Van praktisch naar beladen

De vrouwenbroek zoals wij die kennen, ontstond pas aan het einde van de negentiende eeuw, vooral om praktische redenen — denk aan paardrijden, fietsen en werk op het land. Tijdens de beide wereldoorlogen werd het dragen van een broek voor veel vrouwen een noodzaak: ze namen zorgtaken en arbeid over van mannen die aan het front waren.

In de decennia daarna kreeg de broek in bepaalde kringen ook een symbolische betekenis, bijvoorbeeld als uiting van feministische idealen. Maar dat gold lang niet voor iedereen. Daarom is zorgvuldigheid best op zijn plaats. Niet elke broek is een feministisch statement, en niet elke rok een teken van godsvrucht.

Wat zegt de Bijbel wél over kleding?

De Bijbel is opvallend nuchter als over kleding. Het richt zich op het hart, niet op modellen, mode of cultuurverschijnsel.

"Evenzo wil ik dat de vrouwen zich tooien met eerbare kleding, ingetogen en bezonnen, niet met het vlechten van het haar of met goud of parels of kostbare kleren." (1 Timotheüs 2:9)*

Wat bescheiden is, verschilt per cultuur en tijd. Maar de kern blijft hetzelfde: is mijn kleding in tegenspraak met Degene van wie ik getuig? Straalt het liefde tot Christus uit? Of trek ik er aandacht mee — zoek ik naar bevestiging, bewondering?

Moet dan alles neutraal zijn?

Ik kom zelf uit de refocultuur en vroeg me toen ik tot geloof kwam af: Mag ik wel nog iets dragen wat ik zelf mooi vind: kleur, glans, glitter, leuk motiefje?

Ik koos een tijdje voor zwart omdat dat het kenmerk was van een kind van God. Maar mijn vader legde me vanuit de Bijbel uit, dat het geen zonde is om als kind van God kleur te dragen. God heeft kleur en schoonheid geschapen. Kleding mag verzorgd en mooi zijn — passend bij hoe Hij je gemaakt heeft. Zolang mijn keuzes voortkomen uit dankbaarheid en liefde voor Hem, is er ruimte voor kleur en vrouwelijkheid.

💙💚💛💜 Niet alles hoeft grijs, donkerblauw (of vormloos) te zijn. 

Wat straalt mijn kleding uit?

Niet elke rok of broek past bij een leven dat Christus wil eren. Sommige kledingstukken zijn gewoon te strak, te doorschijnend, te opvallend.

Wees eerlijk voor God. Niet op een krampachtige manier, maar wel zuiver. Wat je draagt zegt iets zonder woorden.

---

Verschillende leefwerelden – dezelfde Christus

Ben je opgegroeid in een kerkelijke kring waar het dragen van een rok voor vrouwen als norm geldt, en wil je daar blijven?
Dan is het wijs en liefdevol om een rok te blijven dragen — niet als voorwaarde om erbij te horen, maar als manier om rekening te houden met anderen die deze gewoonte als geestelijk belangrijk ervaren (Romeinen 14). Uit liefde, niet uit angst.

Leef je in een omgeving waar daar anders mee wordt omgegaan?
Dan kun je met een zuiver geweten kiezen voor een nette, vrouwelijke broek — als uitdrukking van eenvoud, eerbied en vrijheid in Christus. 

Zowel een rok als een broek kunnen passen bij een hart dat gericht is op de Heere. Wat telt, is de bron: Leef ik waardig de Heere — in alles wat ik ben en draag?

Drie vragen die ik kreeg (of zelf ooit stelde)

 

1. Hoe ga ik om met het geweten van mijn vader of moeder, die het afkeurt, terwijl ik zelf vrede heb met mijn keuze?

Woon je op jezelf?
Dan ben jij verantwoordelijk voor je eigen geweten voor God. Als jij met een zuiver hart kiest voor eenvoudige, vrouwelijke kleding – ook als dat een broek is – hoef je je niet te onderwerpen aan de mening van je ouders. Blijf buiten dat wel respectvol.

Woon je nog thuis?
Dan is het liefdevol om je voorlopig aan te passen. Zeg eerlijk dat je er anders over denkt, maar draag zolang je thuis woont een rok. Niet omdat het moet, maar uit eerbied voor je ouders en hun verantwoordelijkheid. Dat is geen zwakte, dat is volwassen liefde.

Ga je op bezoek, en weet je dat het hen pijn doet als je een broek draagt?
Dan is de vraag: wat weegt zwaarder – jouw recht, of hun hart? Als jouw kledingkeuze het contact belast of de sfeer blokkeert, dan is het een kleine moeite om voor die gelegenheid een rok aan te trekken. Niet om te doen alsof, maar om de deur open te houden. Liefde zoekt niet zichzelf.

2. Moet ik een rok aantrekken als ik naar mijn reformatorische vriendin ga, die ik heel lang niet gezien heb?

Dat hangt af van het doel van je bezoek en hoe gevoelig haar geweten is.

Als je weet dat een broek haar verwart of verdrietig maakt, en je ziet ernaar uit om elkaar in liefde te ontmoeten, dan is het wijs om voor die gelegenheid een rok te dragen. Niet omdat je jezelf verloochent, maar omdat je het contact belangrijker vindt dan je kleren. Stukje dienstbaarheid dus.

Maar als je vriendin jou kent, jouw wandel met de Heere respecteert, en het aankan dat jij een andere keuze maakt – dan hoef je niets te verbergen. 

3. Wat moet ik doen als reformatorische mensen zeggen dat het dragen van een broek feministisch is? Mag ik mijn eigen mening zeggen, of beter van niet?

Dat hangt af van hoe het gezegd wordt.

Als het een stellig oordeel is, uitgesproken zonder ruimte voor gesprek, dan hoef je daar niet op in te gaan. Je kunt rustig zeggen:

“Voor sommigen is het feminisme, maar ik draag geen broek uit verzet tegen Gods orde. Ik wil gewoon eenvoudig, vrouwelijk en eerbiedig leven voor de Heere.”

Daarna kun je het laten rusten. Je hoeft jezelf niet te verdedigen. Maar als je merkt dat er wél ruimte is voor gesprek, wees dan niet bang om iets toe te lichten. Niet om te overtuigen, maar om eerlijk te zijn. En als iemand het tóch blijft koppelen aan opstand of modernisme — dan mag je dat loslaten. Jij staat niet voor hun mening. Wandel voor Gods aangezicht en wees oprecht.

✨ Tot slot

Wat je ook draagt — laat het een getuigenis zijn van een hart dat Christus liefheeft.

Laten we voor elkaar bidden dat we vervuld mogen worden met de kennis van Gods wil, in alle wijsheid en geestelijk inzicht, zodat we waardig voor de Heere wandelen, Hem welgevallig zijn, in elk goed werk vrucht dragen en groeien in de kennis van God. Dat Hij ons kracht geeft, zoals alleen Zijn heerlijkheid dat kan, zodat we met blijdschap volhouden en geduld oefenen, ook als het moeilijk is. (vrij naar Kolossenze 1)

---

* De woorden die in 1 Timotheüs 2:9 vertaald worden als ‘eerbare kleding, ingetogen en bezonnen’ (respectievelijk kosmios, aplous en sophron) wijzen op een houding van bescheidenheid, eenvoud en zelfbeheersing die zich uit in een waardige en respectvolle uitstraling, los van specifieke kledingvormen.

---

Dit artikel groeit nog mee met mij (ik blijf nadenken!). Tips en opmerkingen zijn welkom.

Komende weken:
👒 Waarom ik wél hoofdbedekking draag in de samenkomst
🚫 7 redenen waarom ik ‘m buiten de samenkomst niet draag

Stay tuned! ✨

Mag een vrouw haar haar vlechten en sieraden dragen?

Een vlecht in je haar, een paar gouden oorbellen — mag dat als christelijke vrouw? 

Vaak worden 1 Petrus 3:3-4 en 1 Timotheüs 2:9 aangehaald als waarschuwingen tegen uiterlijke pracht:

🔹 1 Petrus 3:3-4 – "Uw sieraad moet niet bestaan in iets uiterlijks: het vlechten van het haar, het dragen van gouden sieraden of het aantrekken van mooie kleren; maar uw sieraad moet zijn de verborgen mens van het hart, met het onvergankelijke sieraad van een zachtmoedige en stille geest, die kostbaar is voor God."

🔹 1 Timotheüs 2:9 – "Evenzo wil ik dat de vrouwen zich tooien met eerbare kleding, ingetogen en bezonnen, niet met het vlechten van het haar of met goud of parels of kostbare kleren."

Betekent dit dat een vrouw geen sieraden mag dragen, haar haar niet mag vlechten en geen mooie kleding mag aantrekken? Ik speur in mijn boeken naar de Griekse grondtekst en de historische achtergrond om te begrijpen wat Petrus en Paulus echt bedoelden.

Wat zegt de Griekse grondtekst?

🔹 “κόσμος” (kosmos) – Waar ligt je schoonheid?
Het woord "κόσμος" (kosmos), vertaald als sieraad, betekent letterlijk orde, versiering of decoratie. Het verwijst niet alleen naar sieraden, maar ook naar uiterlijke schoonheid in het algemeen. Petrus en Paulus verbieden uiterlijk vertoon niet, maar benadrukken dat ware schoonheid van binnenuit komt.

🔹 “ἔστω” (estō) – Een oproep, geen verbod
Het werkwoord "ἔστω" (estō) betekent laat het zijn—een richtlijn, geen wet. Petrus en Paulus zeggen niet: je mag geen sieraden dragen, maar: maak uiterlijk niet je focus.

🔹 “ἐμπλοκή” (emplokē) – Haarvlechten als luxe
Dit woord verwijst naar ingewikkeld haarvlechtwerk, vaak versierd met goud en parels. In de Romeinse tijd was dit een statussymbool voor rijke vrouwen. Paulus en Petrus waarschuwen niet tegen een eenvoudige vlecht, maar tegen ijdelheid en pronkzucht.

🔹 “περίθεσις χρυσίων” (perithesis chrysion) – Overdaad aan goud
Dit verwijst niet naar een bescheiden sieraad, maar naar vrouwen die zich overladen met goud om hun status te tonen.

🔹 “ἐνδύσεως ἱματίων” (enduseōs himatiōn) – Kostbare kleding
Paulus noemt specifiek "kostbare kleren", wat wijst op luxe gewaden die bedoeld waren om rijkdom te laten zien.

Schoonheid als vrucht van de Geest

Een zachtmoedig en stil hart is een weerspiegeling van de vruchten van de Geest (Galaten 5:22-23): liefde, vrede, geduld, vriendelijkheid en zelfbeheersing. Het betekent niet stil of onzichtbaar zijn, maar een innerlijke rust en kracht hebben die van God komt. Deze schoonheid vervaagt niet en straalt sterker dan goud. ✨💛

Wil je hier meer over weten? Lees dan deze blog over een zachtmoedig en stil hart.

Wat betekent dit voor jou?

Petrus en Paulus zeggen niet dat uiterlijke schoonheid verkeerd is, maar dat je identiteit niet daarvan
mag afhangen.

✔ Mag je je haar vlechten? Ja, zolang het niet draait om status of ijdelheid.
✔ Mag je sieraden dragen? Ja, als je wie je bent niet afhankelijk maakt van goud en juwelen.
✔ Mag je mooie kleding dragen? Ja, zolang je prioriteit niet oppervlakkige pracht is.

1 Petrus 3, 1 Timotheüs 2 en Titus 2 roepen niet op tot een verbod, maar tot een juiste balans. Ware schoonheid zit niet in sieraden of kapsels, maar in een zachtmoedig en stil hart—dat is wat écht kostbaar is voor God. En dat straalt mooier dan goud

💬 Zijn er sieraden die jij als christelijke vrouw liever niet wil dragen — en waarom?
🔹 Ik droeg vroeger een turkoois steentje tegen angst. Het hoorde bij die tijd in mijn leven. Toen ik tot geloof kwam, voelde het niet goed meer. Ik wilde mijn vertrouwen niet meer leggen in een steen, maar in God alleen. 

---

Check ook:

1. Wat is een zachtmoedige en stille geest?
2. Moet een christenvrouw lang haar hebben?
3. Echte schoonheid zit niet in een poederdoosje

💥Volgende week: Hoe ga je om met tradwives?
Uit mijn hart

Hét Bijbelse vrouw-ideaal

Op Instagram zie je steeds vaker de tradwife voorbij komen: vrouwen die het bewaren van het huis en het gehoorzamen van hun man presenteren als hét Bijbelse vrouw-ideaal. Het ziet er mooi uit: brood bakken, lange jurken, moestuin en een keurig verzorgd interieur. En tussen de foto’s door verschijnen dan Bijbelteksten die dit allemaal lijken te onderbouwen. Het krijgt bijna de uitstraling van een heilige levensstijl.

Maar ergens schuurt dat. Niet omdat huiselijkheid verkeerd is, helemaal niet. Thuis zijn voor je kinderen kan een diep gezegende roeping zijn, als dat bij je gezin en situatie past. Het probleem zit in de boodschap die eronder ligt: “Dit is de Bijbelse blauwdruk voor elke vrouw.”

De moderne tradwife op Instagram is daardoor minder traditioneel dan ze lijkt. Ze maakt een persoonlijk levenspad tot content en tot een norm voor anderen. Huiselijkheid wordt een merk. Gehoorzaamheid een soort marketingproduct. 

Maar de Bijbel werkt niet met modellen om na te doen. Het gaat om de navolging van Christus. En dat ziet er niet bij iedereen hetzelfde uit.

Sommige vrouwen hebben kleine kinderen en blijven thuis.
Sommige vrouwen werken buitenshuis en dienen juist daar.
Sommige vrouwen zouden graag kinderen willen, maar kunnen ze niet krijgen.
Sommige vrouwen zijn chronisch ziek en dragen een last die geen influencer kan laten zien.

Etc.

Allemaal mogen ze eerlijk hun plek innemen, voor Gods aangezicht.
Niet om anderen een voorbeeld op te leggen, maar omdat God hen daar roept.

Daarom is het risico van de tradwife-trend niet dat ze bakken en zo goed voor man en kinderen zorgen. Het risico is dat een levensstijl die nauw verbonden is met persoonlijke omstandigheden, wordt gepresenteerd als een vaste Bijbelse norm. Dan verdwijnt het belangrijkste: het hart gericht op Christus.

God vraagt geen tradwife-esthetiek.
Hij vraagt trouw op de plaats waar hij je stelt.

Niet: “Kies voor deze rol.”
Maar: “Volg Mij.”
Thuis, op je werk, in liefde en nederigheid, dáár waar Hij jou roept.

En als je daar iets over deelt op Instagram?
Laat het dan niet gaan om hoe goed jij het doet.
Maar om hoe goed Híj is.

Je weet wel: Soli Deo Gloria

---

👉 Lees al mijn berichten over de tradwife-trend.

Moet een christenvrouw lang haar hebben?

Je bent tot geloof gekomen. Alles is anders. Maar wat betekent dat voor je dagelijks leven? Zelfs voor iets eenvoudigs als je haar?

Een vrouw vroeg me:

“De Bijbel zegt dat lang haar een eer is voor een vrouw. Maar mijn haar krult. Het groeit niet zoals steil haar. Als lang haar een ‘glorie’ is, hoe ziet God mijn haar dan?”

Misschien herken jij die vraag. Wat zegt de Bijbel hierover? Wat bedoelde Paulus in 1 Korinthe 11 — en wat betekent dat vandaag, voor vrouwen zoals jij en ik?

De eerste christenvrouwen in Korinthe – Hoe zagen zij dit?

Stel je voor: een vrouw in het oude Korinthe komt tot geloof in Jezus. Haar leven is compleet veranderd. Maar hoe moet ze haar leven nu inrichten: innerlijk, uiterlijk?

Misschien komt ze uit een Joodse familie, waar vrouwen hun haar bedekten uit eerbaarheid. Of ze komt uit een Grieks milieu, waar tempelpriesteressen hun haar afschoren, de gewone vrouw het in een knot droeg, laag in de nek, en rijke dames complexe kapsels droegen met krullen, vlechten, torentjes, en haarstukken van slavenhaar. 

En nu is ze een nieuwe schepping in Christus. Hoe straalt ze uit dat ze is gered door de Messias Jezus?

Paulus maakt duidelijk: Dat heeft invloed op alles in je leven, ook hoe je je naar buiten toe presenteert.

"Geef geen aanstoot, niet aan de Joden en de Grieken, en ook niet aan de gemeente van God, zoals ik ook in alles allen behaag, door niet mijn eigen voordeel te zoeken, maar dat van velen, opdat zij behouden worden." (1 Korinthe 10:32-33)

Ons uiterlijk is geen bijzaak. Hoe we ons presenteren ondersteunt het evangelie, of het werkt afstotend.

Wat zegt Paulus over haar in 1 Korinthe 11?

"Leert ook de natuur zelf u niet dat als een man lang haar draagt, het een oneer voor hem is? Maar als een vrouw lang haar draagt, het een eer voor haar is? Want het lange haar is haar gegeven als een bedekking." (1 Korinthe 11:14-15)

Soms wordt dit gelezen als een verplichting voor alle vrouwen om lang haar te hebben. Ik keek in de boeken naar de oorspronkelijke Griekse woorden.

• "Bedekking" is in het Grieks περιβόλαιον (peribólaion), wat een sluier of loshangende omslag betekent. Paulus zegt hier niet dat vrouwen een fysieke doek nodig hebben – hun haar zelf is een natuurlijke bedekking.
• "Lang haar hebben" is κομάω (komáō), wat betekent haar laten groeien. Het gaat hier niet om een specifieke lengte, maar om het natuurlijke verschil tussen mannen en vrouwen.

Paulus zegt dus niet dat elke vrouw exact dezelfde haarlengte moet hebben, maar dat ze haar haar niet moet afscheren of op een manier dragen die haar vrouwelijkheid ontkent.

Wat als je haar niet (lang) groeit?

Niet iedere vrouw heeft lang haar. Sommige vrouwen hebben gezondheidsproblemen, haaruitval of erfelijke dunheid. Anderen hebben krullend haar dat van nature meer omhoog dan naar beneden groeit.

Ben je dan minder eervol in Gods ogen? Absoluut niet!

God heeft verschillende haartypes geschapen. Paulus zegt niet: Je haar moet steil en lang zijn, maar: "Je haar is een eer, een gave van God."

Paulus zou echt niet tegen een vrouw met een Afro-kapsel hebben gezegd: "Je moet nu je haar steil maken, want het moet lang zijn." Zijn punt is dat een vrouw haar haar als een eer mag beschouwen, zoals het haar gegeven is. God heeft dat kroezige haar — met liefde en zorg ontworpen. Het is geen foutje. Geen vergissing. Geen "probleem" dat opgelost moet worden. Het is juist een uiting van Zijn creativiteit. Elke krul, elke coil, elke zigzag is een klein kunstwerk.

Welke haarstijlen passen niet bij iemand die zo'n groot genadegeschenk heeft ontvangen: redding door Jezus

Je haar is een uiting van wie je bent. Als je gered bent door Jezus, wil je niet meer dezelfde persoon zijn als vroeger. Dat geldt ook voor hoe je je presenteert.

Sommige kapsels dragen een boodschap uit die niet past bij iemand die Jezus volgt. Vandaag kom ik uit op dit:

• Extreme punk- of rebelse stijlen – kapsels die puur bedoeld zijn om te choqueren of rebellie uit te drukken.
• Haarstijlen met occulte symbolen – geschoren patronen of kleuren die specifiek gebruikt worden in heidense rituelen.
• Kapsels met een androgyn karakter – stijlen die balanceren op de grens van mannelijk en vrouwelijk, en waarmee de natuurlijke vrouwelijke uitstraling naar de achtergrond verdwijnt.
• Lang haar dat gericht lijkt op het trekken van aandacht of het uitstralen van sensualiteit – In de mode- en entertainmentwereld zie je dit bij vrouwen als Kim Kardashian, die door middel van extensions en styling een opvallend, sensueel uiterlijk creëert. Haar kapsels — van extreem lang “mermaid hair” tot de strak-glanzende “wet look” — zijn geen toevallige keuzes, maar onderdeel van een uitstraling die gericht is op gezien worden.

Op zichzelf is lang haar niet verkeerd, en verzorging mag — maar de vraag is: Wat wil ik ermee uitstralen? Als vrouw die bij Jezus hoort, wil je niet dat je uiterlijk de aandacht trekt naar jou, maar dat je een wegwijzer bent naar Hem, die je zonden vergaf.

Zelfzorg is niet zondig

Sommige vrouwen worstelen met dun haar, kale plekken of haaruitval door ziekte, stress of ouderdom. Is het verkeerd om een haarstukje, pruik of verzorgingsproducten te gebruiken? Nee! Mijn moeder werd langzaam maar zeker kaal en droeg een pruik vanaf haar vijftigste. Kaal worden is moeilijk voor een vrouw en het is een zegen dat er mooie pruiken te koop zijn. 

Net zoals je een bril draagt als je minder goed ziet of huidcrème gebruikt bij een droge huid, mag je ook zorgen voor je haar.  Het gebruik van hulpmiddelen valt onder gezonde zelfzorg. Tegenwoordig zijn er gelukkig mooie oplossingen om goed voor de dag te komen.

Meer over innerlijke schoonheid en wat écht telt, lees je in mijn blog hierover: Wat is een zachtmoedige en stille geest?

Gods schoonheid in jou

De vraag is dus niet: Hoe lang moet mijn haar zijn? De vraag is: Laat ik met mijn haar zien dat ik bij Jezus hoor?

Of je haar nu steil is, golvend, kroezend of krullend, het is geschapen door God en een deel van wie jij bent. Zelfs als je in de spiegel kijkt en denkt: "Ik krijg het niet mooi" — Hij kijkt dieper dan jij. Hij ziet geen ‘mislukt haar’, maar een geliefd kind. Hij omgeeft je van voren en van achteren, je valt niet uit Zijn hand.

Draag het met eer, met vreugde en met de wetenschap dat jouw waarde niet in je uiterlijk ligt, maar in wie je bent in Christus. HIj weet hoeveel haren je op je hoofd hebt — en dat zegt iets. Niet dat Hij je haar controleert, maar dat Hij jou door en door kent (Lukas 12:7).

Dus sta even stil, kijk in de spiegel,
en vraag niet: “moet ik mijn haar laten groeien?”
maar: “Wat past bij mij, als vrouw naar Zijn hart?”

Als je die vraag meeneemt in gebed,
zal je merken:
God is niet bezig met centimeters,
maar met jou.